04/06/2022 Waarom de vervolgopleiding voor therapeunten dringend op de schop moet. (Bron HBvL 04/06/2022) Lees hier het artikel.
Datum onbekend Is therapie niet te duur? https://www.offtherecord.be/10-faq-over-therapie#is-therapie-niet-duur-voor-wat-het-is
“Zet een chauffagehersteller, loodgieter of garagist aan het werk en je betaalt evenveel. De cliënt loopt met ernstige zorgen en problemen rond. Anders kwam hij/zij niet in therapie, zou hij de stap niet zetten. Het is immers best wel een drempel om je kwetsbaar op te stellen, persoonlijke dingen te vertellen, gevoelens te verwoorden,… Met die hoge nood, die lijdensdruk, wil je graag verlossing. Je wil je beter voelen. De psychotherapeut is opgeleid om je daar bij te helpen, net zoals al die andere vakmensen opgeleid zijn voor hun vak.
Na de basisopleiding (‘gewone’ kosten voor hogere studies) heeft een goede psychotherapeut minstens vier jaar opleiding gevolgd. Dit gespecialiseerde traject in een bepaalde scholing (gedrags, psychodynamisch, gestalt, enzovoort,..) is zeer zeer duur. De toelatingsvoorwaarden zijn niet min. Bovendien moet je voldoende stage doen en de eerste jaren zelf genoeg opbouwen om dat te kunnen verwezenlijken.
Een therapeut moet zelf in therapie gaan of geweest zijn. Als hij zijn eigen zorgen niet onder ogen zag, kan hij anderen niet helpen. Hij moet zijn angsten, pijn, manier van leven, jeugd, eventuele trauma’s, eenzaamheid, destructieve gedachten, e.d. goed kennen vooraleer hij anderen kan helpen. Dat is een financiële investering. Hij moet intervisies of supervisies doen om zijn werk in vraag te stellen en opleiding volgen. Dit zijn heel dure aangelegenheden door de hoog gekwalificeerde trainers en begeleiders die vele jaren ervaring en grote kennis aanwenden om de therapeut te begeleiden. Hij leest boeken en tijdschriften, volgt lezingen, cursussen, trainingen die veel geld kosten.
Als de therapeut zelfstandig werkt, moet hij extra waakzaam zijn voor financieel verlies (ziekte, coronacrisis, enz.) en moet hij bijna de helft van zijn inkomsten aan belastingen geven en sociale bijdragen betalen. Hij moet een praktijkruimte voorzien, die ingericht, gehuurd, gekocht moet worden en onderhouden.”
03/12/2018 Eerstelijnszorg moet toegankelijk blijven https://sociaal.net/achtergrond/eerstelijnspsycholoog-moet-toegankelijk-zijn/
“Er zijn nog te vaak grensgeschillen tussen gesubsidieerde zorgorganisaties zoals centra algemeen welzijnswerk en centra geestelijke gezondheidszorg. Die laatsten staan, ondanks hun tweedelijnsopdracht, onder druk van hulpvragen uit de eerste lijn, met eindeloze wachttijden als gevolg. Daardoor blijven mensen met psychische problemen in de kou staan. Hun problemen escaleren of ze komen terecht op de dure en weinig transparante private markt van klinisch psychologen en psychotherapeuten. Daar aanvaarden zelfstandige praktijken vaak alle soorten aanmeldingen. Van een voorselectie is er amper sprake. In het beste geval verwijzen ze cliënten na een eerste gesprek door als de problematiek de eigen competentie overschrijdt. Die eerstelijnspsychologische praktijk wordt georganiseerd vanuit verschillende modellen. Ook de voorwaarden om als zorgverstrekker in aanmerking te komen voor dit aanbod zijn erg verschillend. Bij het ene ziekenfonds volstaat een masterdiploma in de psychologie met een erkenning door de psychologencommissie. Bij een ander ziekenfonds is een afgeronde ‘erkende’ psychotherapieopleiding voldoende. En ook bij dit terugbetaalde aanbod is het moeilijk om aan te geven wat onder eerstelijns dan wel gespecialiseerde psychologische zorg valt. ‘Deze variatie is niet in het belang van patiënt.’ Ziekenfondsen bedienen zich van eigen taal en termen. Wat bij het ene ziekenfonds psychotherapie heet, is bij een ander psycho-educatie. Eén ziekenfonds biedt zelfs een totaalpakket aan met de naam ‘Well2day’.”
08/01/2017 Op zoek naar een fijne therapie-opleiding https://www.psychopraat.be/op-zoek-naar-een-therapie-opleiding
“Wat ik niet wist toen ik aan mijn vijfjarige universitaire opleiding Psychologie begon, is dat je nadien eigenlijk best nog een vierjarige therapie-opleiding kan volgen. Tenminste, als je therapie wil geven. En laat dat nu net zijn wat ik graag doe, en waarvoor de meesten – volgens mij – oorspronkelijk ook Psychologie gaan studeren. Eerlijk gezegd vind ik dat best een beetje gek. Eerst vijf jaar zwoegen aan de universiteit, en dan moet je nog eens vier jaar studeren! We worden bijna dokters! Helaas verdienen we niet zo veel Gelukkig zijn therapie-opleidingen geen voltijdse studies en kan je terwijl al gaan werken, hoewel je er toch ook al snel een dag per week voor moet vrijhouden, zeker de eerste jaren. Zo’n opleiding bestaat gemiddeld maar uit zo’n 20-tal lesdagen per jaar, maar je bent er natuurlijk wel vier jaar mee bezig. Bovendien zijn er buiten deze lesdagen vaak ook andere activiteiten aan verbonden, zoals intervisiegroepen, supervisie, stage, opdrachten, examens en een eindwerk. Zeker niet te onderschatten dus. Soms denk ik dat ze dit beter in één extra jaar zouden kunnen geven, voltijds onderwijs dan, zodat je na je vijfjarige studie meteen een extra jaar bij kan doen en er dan ‘vanaf’ bent. Anderzijds zie ik het nut er ook wel van in om dit te spreiden over vier jaar, aangezien je als persoon en therapeut ook veel kan evolueren over vier jaar tijd. Zo ben je er ook vier jaar bewust mee bezig, terwijl je ondertussen echt in de praktijk staat. Vanaf dat ik tijdens mijn laatste jaar aan de universiteit ontdekte dat ik graag therapie geef, ben ik erover aan het denken om nog een bijkomende therapie-opleiding te gaan volgen. Dit is officieel niet verplicht (je mag ook gewoon ’therapie’ geven als klinisch psycholoog, zoals ik nu doe), maar het is vaak wel een voorwaarde om ergens als psycholoog/psychotherapeut aan het werk te kunnen gaan. Bovendien zal een therapie-opleiding – zoals het er nu naar uitziet – ook een noodzakelijke voorwaarde zijn voor de toekomstige wetgeving rond de terugbetaling van psychologen. Niet verplicht dus, maar je wordt toch wel lichtelijk gepusht om er één te volgen.”